خدایا! دریکایک اینه هایی  که درهفت طبقه اسمان قد  کشیده اند,جز تو چیزی نمی بینم. در این  خاکستان خاکستری  که پیوسته  به  دور خودش می چرخد و در خاموشی خود اسیر است اگر بوی  خوش تو نباشد  زندگی چقدر دلگیر و زشت می شد.

خدایا!چگونه در چشمان تو نگاه کنم. در حالیکه دفترسپید فطرتم را با مدادهای گناه,سیاه کرده ام ؟ چگونه با توحرف بزنم وقتی هنوز واژه های غبار الودم را در حوضچه ارامش و صفا نشسته ام ؟ هنوز پنجره های روبرو راباز نکرده ام وبه درختان و پرنده ها  وکویر و ستاره ها سلام نگفته ام . هنوز با عطر گلهای یاس به خواب نرفته ام وبا عبور نرم نسیم بهار بیدار نشده ام .

خدایا! گاهی انقدر از تو پرم که همه چیز و همه کس را شبیه تو می بینم: عاشقان را,  ماه همیشه را تنها را , فرشته های معصوم را,  سیبهای نا رسیده را, کوه های خسته از ایستادن را, کوچه های شب را, ایوانهای روز را, ابهای شاداب را  بالاخره اتش های سرکش را.

خدایا! با این همه کلمات سرد و تنبل نمی توانم حرفهایم را با تو بگویم . اما  وقتی تمام معبدها و محرابها در قلبم جای می گیرند و وقتی می توانم دست های تو را بگیرم و به اتاق فقیرم  بیاورم   و از همه افریده هایت زیبا تر شوم کلمه ها به چه دردم می خورد؟

در استانه ی با رگاه تو می ایستم  وسکوت می کنم. هزاران  شاعر در حنجره من شعر می خوانند و هزا ران بهشت در قلب من متولد می شوند .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: